Dag negenenvijftig
Door: Patrick
Blijf op de hoogte en volg Patrick
07 April 2008 | Zuid-Afrika, Vaalwater
Om 8 uur was ik wakker en kon niet meer verder slapen, ondanks dat ik nog best moe was. Ik stond op, liep naar buiten en de telefoon ging. Het was Carla, de transfermaatschappij had ingepland om ze om 11 uur op Kololo al op te halen! Een flinke schok en behoorlijke baal, de plannen moesten dus gewijzigd worden.
Vlug de laatste beetjes van de tas inpakken en dan richting het restaurant voor ons laatste gezamenlijke ontbijt. Het was echt heerlijke weer dus we zaten lekker buiten in het zonnetje te genieten van de laatste ochtend samen.
Het was wel een vreemd gevoel; ik had echt het idee van ‘vakantie over, nu samen in het vliegtuig weer naar huis’. Maar zo was het niet. Ik moest blijven. Vanavond weer werken, alleen op Kololo, net als voorheen. Het is niet anders, de week is voorbij. Een boel gedaan, gezien, meegemaakt maar vooral veel gelachen en gewoon gekletst over simpele kleine dingen.
Deze week met mijn ouders hebben me echt goed gedaan. Ik heb er weer helemaal zin in en ik zie het hier weer helemaal zitten. Mijn ouders vonden de stageplek helemaal super en dat geeft toch dat beetje motivering dat alles wel goed komt.
Toen mijn ouders hier aankwamen had ik stiekem een kleine hoop dat Noes was meegekomen als verrassing maar helaas was dit niet zo. Ik mis haar wel, behoorlijk veel zelfs. Net als al mijn vrienden, familie, kennissen maar haar toch wel een klein beetje meer.
Over precies een maand ga ik alweer naar Kaapstad. 10 dagen lang relaxen en dingen bekijken en ondernemen. Daar heb ik wel heel erg veel zin in en als ik terug kom ben ik al ruim over de helft. De tijd gaat hier best langzaam, maar toch ook weer snel. Ik geniet van elke dag, hoe moeilijk dat soms ook is. Ik maak er het beste van. Ik heb er zin in, ik ga er weer voor!
De transfer was (gelukkig) ruim drie kwartier te laat. Je kan het moment uitstellen, maar niet afstellen in dit geval. Om 12 uur was het tijd dat mijn gezinnetje weer terug ging naar Nederland.
Dit afscheid viel me makkelijker dan twee maanden geleden. Misschien door het vooruitzicht dat het nog maar 3 maanden is tot ik iedereen weer zie in plaats van 5. Misschien omdat Noes er niet bij was of misschien omdat ik nu zelf weet waar ik terecht kom. Op een mooie en veilige plek in plaats van in het onbekende. Of misschien wel omdat ik nu weet dat mijn ouders gerust zijn over de plek waar ik nu zit. Ik weet het niet, misschien een beetje van alles.
Het eerste wat ik deed toen ze wegreden was naar mijn huisje gaan om de post te lezen die ik bewaard had tot ik alleen was. Brieven van Noes en kaartjes van de turnvereniging. Zowel van Odio als van Luctor, de vereniging van Noes waar ik de laatste tijd elke week naartoe ging. Het doet me erg goed om te lezen dat ze me missen. Dat ze aan me denken. Net als iedere keer dat ik een mailtje krijg, een reactie op blogs zoals deze of een kaartje ontvang via de post. Zo blijkt maar weer; je leert hier wel de kleine dingen te waarderen.
Bij de post kreeg ik nog een cd’tje met de wedstrijdoefening van Noes tijden het NK rhönrad waarmee ze kampioene is geworden. Ik moet zeggen: het ziet er goed uit en ik ben echt trots op haar. En dat mag iedereen weten!
Ook nog een lange brief van Noes. Die had ik voor het laatste bewaard. Last best zeggen ze dan. Toen ik die uit had was het precies 2 uur en ik moest me haasten richting office. Niet dat dit erg belangrijk is, want het is behoorlijk rustig en we hadden met zijn 2en dienst maar toch, op tijd is op tijd.
Het was wel vreemd om weer aan het werk te zijn ondanks dat ik maar 4 dagen vrij heb gehad. Deze week voelde toch echt een beetje als vakantie dus het was even omschakelen dat ik nu weer moest werken op de plek waar ik de dag hiervoor nog vakantie hield.
De telefoon ligt er nog steeds uit. Nu al bijna een week. De telefooncentrale is kapot dus het probleem ligt niet aan Kololo. Dit kan naar zeggen soms wel drie weken duren. Ik hoop het niet want ik wil af en toe ook nog wel even naar huis kunnen bellen! Ze zijn er mee bezig zeggen ze. Het enige wat we kunnen doen is wachten.
Om 5 uur hebben we de office maar afgesloten. Tot die tijd heb ik mijn dagverslagen van de afgelopen 2 dagen geschreven omdat ik toen echt te moe was om dat op diezelfde avonden nog te doen. Daarna was er nog een beetje tijd om even op msn te gaan. Ook heb ik aan het wandelkaartje gewerkt omdat er nadat we die de afgelopen week uitvoerig gecontroleerd hadden nog wel een paar kleine verbeterpuntjes gevonden waren.
Tegen 7 uur richting restaurant gegaan. Er waren slechts 4 gasten die nu in Oom Piet zitten. Een aardige familie dus nog even kort mee gekletst voordat hun eten kwam. Daarna heb ik me afzijdig gehouden. Een nieuw boek uit de bibliotheek gehaald want het was me gelukt om Stephen King op tijd uit te krijgen.
De gasten gingen vroeg naar bed, net als ik zelf de afgelopen week. Morgen vroeg doen zij een gamedrive op Kololo zelf en moet er dus op tijd koffie klaar staan. Om 7 uur dus beginnen dus ik maak het niet te laat vanavond. Op bed nog even lezen en dan lekker slapen. Morgen ochtend dienst, in de middag lekker vrij. Misschien even zwemmen? DVD’tje of wandelen of wellicht wel helemaal niets. Genoeg opties, we zien het morgen allemaal wel….
-
07 April 2008 - 09:10
Joep:
hey
volgens mij gaat het wel goed daar met je. hoop dat he net zo veel geniet als dat je hebt gehoopt. beetje jammer dat het zo ver weg is, maar ach, dat is misschien ook maar juist de charme.
en aangezien de kleine dingetjes belangrijk zijn, ook maar weer een berichtje van mij. geen noes, maar ja, niet alles kan perfect zijn.
hopelijk vermaak je je daar nog en tot de volgende keer.
ajuu paraplu :P
joep
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley