Dag tweeennegentig - Reisverslag uit Kaapstad, Zuid-Afrika van Patrick Bosmann - WaarBenJij.nu Dag tweeennegentig - Reisverslag uit Kaapstad, Zuid-Afrika van Patrick Bosmann - WaarBenJij.nu

Dag tweeennegentig

Door: Patrick

Blijf op de hoogte en volg Patrick

11 Mei 2008 | Zuid-Afrika, Kaapstad

Aangezien vanmorgen het internet café om half 9 open ging en ik om 10 uur bij de locatie van de skydive moest zijn, ben ik maar extra vroeg opgestaan om de routebeschrijving uit te printen die ik nodig had. Ik had alle informatie die ik nodig had uitgeprint en toen kwam ik er achter dat het vliegveld op slechts acht kilometer van het guest house waar ik me op het moment bevind vandaan ligt. De straat uit, links, rechts en je bent er, slechts een kwartier rijden in totaal.
Tijdens het printen kreeg ik een SMS van de organisatie die mijn sprong heeft geregeld dat ik hun zsm moest terugbellen omdat ze mij niet konden bereiken. Het weer was dusdanig slecht dat ze voorlopig geen vliegtuigen konden laten opstijgen waardoor de sprong wellicht niet door kon gaan. Ze zouden me op de hoogte brengen en me voor 10 uur bellen om me op de hoogte te brengen van de stand van zaken.

Toen ze om 10 uur nog niet hadden gebeld, belde ik hun maar, maar ze namen niet op. Daarom besloot ik maar naar de startbaan te rijden want het is toch vlakbij en je weet maar nooit. De piloot stond al wel klaar en vond dat het weer eigenlijk wel goed was, maar dat ze het toch even af moesten wachten. Gister hadden ze namelijk hetzelfde gedacht en toen werd de mist weer sterker waardoor het vliegtuig weer terug gezet kon worden in de hangar.

Het leek me vrij onzinnig om daar te blijven wachten en daarom ging ik weer terug naar het dorp. Hier heb ik even een cappuccino gedronken in het winkelcentrum en even aan het strand gezeten, luisterend naar de zee en kijkend naar de meeuwen.
Tegen twaalf uur had nog steeds niemand gebeld waardoor ik zelf de telefoon pakte en Jonathan belde (hoofd van het skydive bedrijf) Hij nam niet op en gezien het weer nam ik aan dat we elk moment groen licht konden krijgen en dus reed ik maar weer die kant op. Eindelijk werd ik gebeld toen ik daar aankwam en kreeg ik te horen dat de plannen door konden gaan. Als ik om 2 uur op het vliegveld zou staan, konden we wat hem betrof direct de lucht in. Helaas was ik er al 2 uur eerder en dus kon ik weer terug naar het dorp waar ik lekker op een terrasje lunch heb gegeten bij de wimpy’s. Het klinkt als een fastfood keten, en dat is het eigenlijk ook, maar ze hadden ook een kipschnitzel met Griekse salade en natuurlijk heel veel perie-perie waar ik nooit nee tegen zeg.

Even voor twee ging ik voor de derde en laatste keer naar de luchthaven en onderweg werd ik toch al een beetje zenuwachtig. De realisatie kwam al een beetje dat ik over een korte tijd werkelijk op ruim 9.000 voet uit een vliegtuig ga springen om na een vrije val van ruim de helft een parachute uit te gooien en te landen op dezelfde plek.

Ik kwam daar aan en het was ontzettend druk. Alle sprongen die voor de ochtend gepland waren, waren naar de middag verschoven waardoor al het personeel druk bezig was met de klanten en alle apparatuur.
Ik moest nog even wachten maar om half 3 werd ik in de gordels gehesen en kreeg ik korte instructies van wat er zou gaan gebeuren. Ik kon nog kiezen of ik een cameraman wilde laten meespringen die een film en foto’s maakte en in eerste instantie wilde ik dat niet doen omdat het belachelijk duur was, maar aan de andere kant is het een souvenir die ik niet zal willen missen. Ik heb het dus gedaan en achteraf ben ik enorm blij dat ik die beslissing heb genomen.

Er kwam nog een meisje van ongeveer mijn leeftijd binnen die ook ging springen. Ook zij had een cameraman ‘ingehuurd’ en met zijn 7en pasten we nog net in het vliegtuig. We gingen de lucht in en tot mijn verbazing was ik behoorlijk kalm. Tenminste zo voelde ik me, als ik de foto’s achteraf zie dan is dat niet bepaald aan mijn gezicht af te lezen.
Op 4.000 voet hoogte liet mijn ‘jump buddy’ zijn hoogtemeter zien en zei dat we nog niet eens op de helft waren. Ondanks dat ik aan het begin van de week in het vliegtuig een indicatie had gekregen van de hoogte, had ik toch al het gevoel dat we hoger zaten. We bleven stijgen en na een half uur hadden we de juiste hoogte bereikt. Door de bewolking kon je helaas weinig zien van het uitzicht maar het was helder genoeg om goed te zien hoe hoog we zaten en dat de aarde daadwerkelijk rond is, voor zover ik daar nog aan twijfelde.
Van bovenaf kon je Robben Island goed zien, het eiland waar Nelson Mandela jarenlang gevangen heeft gezeten. Zoals gister verteld ga ik daar de 12 heen, dan zal ik meer te weten komen over de hele geschiedenis.
Het eiland is naar mijn idee behoorlijk groot maar zoals het van bovenaf leek was het niet veel groter dan een rubberen badeend in de grote oceaan. Door de bewolking was niet te zien dat het eigenlijk vlakbij het vaste land ligt wat het eiland een mysterieus tintje gaf.

Het was tijd om te springen. Het rolluik ging open en de wind waaide naar binnen. Toen pas begonnen de zenuwen een beetje te komen maar wederom verbaasde ik me er over dat ik niet echt bang was. Ik was klaar om te gaan en hing met mijn benen over het randje, geen weg meer terug. Aan het begin de gordel vasthouden en pas als je gezicht weer naar beneden wijst handen los waren de instructies. De eerste seconde was adembenemend, het gevoel van vrijheid en het waanzinnige uitzicht gaf me het idee te kunnen vliegen. Razendsnel schoten we naar beneden en ondertussen maakte de cameraman foto’s van mijn wapperende gezicht. Ik keek meer naar het uitzicht dan naar de lens waardoor ik nu vrij veel foto’s van wapperende haren heb, maar gelukkig zitten er ook nog een paar stoere kiekjes tussen. Één zeker geslaagde foto die een mooi plekje zal krijgen in mijn foto album!

Na een vrije val van ongeveer 30 seconden schoot de parachute uit en direct hingen mijn buddy en ik weer verticaal in de lucht. Hij gaf me de stuurtouwtjes in eigen handen waardoor ik een tijdje zelf door de lucht scheurde en alle kanten op kon die ik maar wilde. Uiteraard moest ik ze vlak voor de landing weer aan de professional terug geven om verzekerd te zijn van een goede landing. We kwamen precies boven het zandveld uit waar we vertrokken en ongeveer drie kwartier nadat we waren opgestegen stond ik weer op dezelfde plek als toen. Ik kon nog steeds niet geloven dat ik het werkelijk had gedaan en een dikke grijns verscheen op mijn gezicht. Direct kon ik alles terugkijken op TV en werden de film en foto’s op CD gezet. Deze kreeg ik mee in een mooi doosje, een prachtige herinnering aan deze once in a lifetime experience!

Rustig aan ben ik weer terug naar “The Beacht Villa Guesthouse” gereden en vervolgde mijn dag met nog een extra ‘stoere mannen daad’. Het is hier buiten 13 graden en de zee is nog veel kouder maar ik kon het niet over mijn hart verdragen om hier te zijn geweest zonder gezwommen te hebben in de Atlantische oceaan. Direct de zwembroek aan dus en naar het strand. Het waaide hard maar dat weerhield me niet. Ik liep het water in en al snel deden mijn voeten pijn van de kou. Langzaam maar zeker liep ik door tot een grote golf me overspoelde met koud zout water. Heerlijk heb ik even gezwommen maar na 5 minuten beefde ik echt van de kou en ben toch maar terug gegaan. Lekker in een warm bad!

Toen ik er uit kwam was het al 6 uur geweest, tijd om wat te gaan eten dus. Gister was ik onderweg een restaurant aan het strand tegen gekomen genaamd ‘Orka restaurant & bar’ en een echte trip door Kaapstad is ook niet compleet zonder een keer vis gegeten te hebben.
Ik kreeg echt een gigantische portie van de mixed fish platter met twee grote Hakes en 3 garnalen. (die van “ik heb niet zo’n honger, doe er maar 3”)

Daarna ben ik nog even op het terras wezen nagenieten van de dag. Boekje er bij, koud Baco’tje en het ruisen van de woeste zee op de achtergrond. Heerlijk.
Oorspronkelijk was het de planning om in de middag naar Noordhoek te gaan ten oosten van Kaapstad voor een sunset horse ride op het strand maar omdat de skydive zo was uitgelopen ging dat helaas niet door. Misschien ook wel goed, te veel op een dag is ook niet leuk. Bovendien heb ik nu wat voor morgen te doen want die dag stond nog open.

Het is nog wel een aardig eind rijden dus morgen ga ik vroeg weg. Het is pas in de loop van de middag maar dan kan ik ondertussen daar de omgeving verkennen en misschien al wel de tafelberg beklimmen. Één van de ‘big six’ attracties die je ‘gedaan moet hebben’ als je in Kaapstad bent.

Vandaag was echt een super geslaagde dag, ik hoop dat morgen weer zo geweldig wordt!

  • 11 Mei 2008 - 17:30

    Noes:

    Woow.. die skydive klinkt echt gaaf man!:) Respect! Haha.. geniet er maar van! 9dat ik dat zeg hea.. hoor je niet vaak;))

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Patrick

Travelling the world, you can follow my adventures here!

Actief sinds 29 Jan. 2008
Verslag gelezen: 55
Totaal aantal bezoekers 46444

Voorgaande reizen:

05 Juni 2015 - 31 December 2015

Wereldreis 2015

07 Februari 2008 - 13 Juli 2008

Mijn eerste reis

Landen bezocht: