Dag honderdzesendertig tot honderdzevenenveertig

Het is alweer meer dan een week terug dat ik voor het laatst iets van me liet horen. In het begin omdat ik er bewust voor had gekozen enkele dagen samen te vertellen, het is namelijk niet meer echt een spectaculaire periode nu ik terug was uit Kruger en nog maar een paar weken verwijderd van mijn reis terug naar huis. Later, sinds afgelopen vrijdag, bleek de internetcapaciteit van de maand zo goed als op te zijn. Het moest nog een keer gebeuren, dat blijkt maar weer. Dit betekende dat ik daarna enkele dagen niet in staat was om jullie op de hoogte te brengen en zelf geen mail kon lezen met jullie verhalen.
Een behoorlijke baal maar er is niets aan te doen. Zoals je nu merkt, is er een nieuwe maand aangebroken en heb ik weer kans om een berichtje te plaatsen. Leuk dat je er weer bij bent!

In de afgelopen week is er best veel gebeurd. Om te beginnen kwam het weekend waarin de hele lodge volgeboekt was. Een vrouw werd 40, ging dit vieren met de hele familie, en uiteraard volledig in thema. Het onderwerp dat ze kozen was western, erg Afrikaans al zeg ik het zelf. Niet dus.

Een speciaal western menu, westerse aankleding, en alle gasten verkleed in cowboy kleding. Uiteraard zaten er nog twee uitschieters bij, zij waren toepasselijk als het kan, verkleed als indiaan.
Doordat die ‘grote’ groep alle chalets in beslag had genomen, inclusief mijn eigen huisje, verbleef ik in dat weekend op het tentenkamp. Jasper, Lomarie en Marieke verbleven daar ook, net als het hele gezin van Jasper dat op bezoek was gekomen. ’s Nachts vriest het hier ’s nachts de laatste tijd, terwijl het overdag meestal rond de 25 graden is, een behoorlijk verschil dus. Je kan je denk ik wel voorstellen dat het enorm koud is geweest in de nacht wanneer ik in een tent langs een rivier slaap. Gelukkig waren er warmwater kruiken. Lekker warm!

Hierdoor waren we wel afhankelijk van transport richting het werk en dat is om 7 uur ’s morgens, niet echt ideaal als je pas om twee uur hoeft te beginnen, maar het is niet anders. Welcome to Afrika zullen we maar zeggen.

Ik had dus al vanaf ’s morgens vroeg gewerkt en zo de hele dag door. Later op de avond werd de verjaardag gevierd op country style. Country muziek en iedereen aan het line dancing. Verschrikkelijk, maar wel grappig om te zien!

Na dit drukke weekend kon ik gelukkig weer mijn eigen huisje in. Het werd wat rustiger maar toch elke dag redelijk wat gasten, vooral een boel last minute’s.
Toch ben ik in die week nauwelijks in de office geweest, deze week was ik een medewerker van de maintenance, ofwel: het onderhoud van de lodge. Eerst de entree mooi gemaakt door planten en bloemen te plaatsen (die we eerst hebben gezocht in de bush) en het gras kort kappen rond de hekken van de lodge. Uiteraard gebeurd dit laatste weer met mijn geliefde panga, dat kapmes waardoor ik twee weken terug bijna mijn vinger was verloren.
Daarna was het de taak om het gehele restaurant te verven. Maar, er is nog hoop, alleen al het hout moest gelakt worden. Dan zal je denken, dat is niet zo veel werk, maar helaas is het gehele gebouw gemaakt van hout, dus dat is echt belachelijk veel werk. Mam, Pap, jullie hebben het gezien, jullie zullen wel begrijpen dat ik nu na enkele dagen van zeven tot vijf schilderen aardig lamme armen heb. Ondersteboven hangend aan één arm om bij de raarste hoekjes te kunnen, verfbakje balanceren op een balk en zo klimmend tot de nok van het plafond. Ja, meer dan ooit te voren voelde ik me een echte baviaan.

Het is nog lang niet af, de komende dagen (weken) zijn we daar nog wel mee bezig. Gelukkig hoef ik niet alles te doen, vandaag over acht dagen ben ik hier weg. Eerst nog een dagje naar Pretoria (de hoofdstad van Zuid-Afrika) en dan weer met een enorm lange vlucht naar huis. Ik tel de dagen af…..