Dag negenennegentig

De wekker gaat, het is 7 uur en het is tijd om op te staan. De tassen zijn al gepakt, dat scheelt weer. Helaas, de vakantie is voorbij en het is tijd om te vertrekken uit Kaapstad. Nog één laatste uitgebreide ontbijt in het gastenhuis en tegen kwart voor 9 zat ik in de auto op weg naar het vliegveld.
Het was mooi weer, een warme dag net als twee dagen terug toen ik op rondreis ging rond de kaapse punt. Helaas is het niet de hele week zulk weer geweest maar toch heb ik me enorm goed vermaakt, ben heerlijk bijgekomen en heb ontzettend veel gedaan. Als ik terug kijk naar de afgelopen tien dagen heb ik werkelijk van iedere dag genoten, zelfs van de dagen met regen en weet ik nu al dat deze vakantie een herinnering blijft voor de rest van mijn leven.

Het was half 10 toen ik de auto had geparkeerd in de garage voor huurauto’s en zoals afgesproken liet ik de sleutel en de parkeerkaart achter in het handschoenenvakje. Het was rustig op het vliegveld, de vertrekhal voor binnenlandse vluchten is maar klein dus en was slechts één gate. Ik kon meteen al inchecken, er stond geen rij, dan was ik vast van mijn zware koffer af die toch wel wat meer woog dan voorheen door de paar souvenirs die ik heb gekocht voor vrienden. Ik kon doorlopen naar de vertrekhal en voor het eerst in mijn leven, geloof het of niet, ging de pieper van de detector af toen ik er onderdoor liep. Ik liet zien dat ik mijn riem nog om had, en vroeg of die af moest. Het was al goed, ik kon doorlopen. Wat een beveiliging!
Dat doet me er aan denken dat ik op de heenreis ook handbagage bij me had en toen ik die na aankomst leeghaalde bleek hier mijn grote survival mes nog in te zitten! Dit was natuurlijk totaal niet de bedoeling geweest maar dat is ook wel slecht van de security zeg…

Maar goed, om 10 uur zat ik al in de vertrekhal klaar om te gaan. Mijn vlucht ging pas om 20 over twaalf dus ik was blijkbaar veel te vroeg van huis gegaan. Ik had gedacht dat het hele proces wel meer dan een half uur zou duren.
Gelukkig had ik mijn boek nog, nog slechts enkele hoofdstukken voor het einde. Om 10 voor twaalf konden we boarden en slechts vijf minuten daarvoor was het boek uit. De spanning van het verhaal zelf en of ik het precies kon redden of niet maakte dat ik dubbel zo in het boek gekluisterd zat.

Ik zat op rij 1, stoel C, aan het gangpad, bij de nooduitgang, de aller voorste rij. Ik kon mijn benen languit voor me leggen, duwde de rugleuning omlaag en deed mijn ogen dicht. Heeft dat vroeg inchecken toch nog zin gehad. Toen ik wakker werd met pijn in mijn nek werd net de landing ingezet. Zo gaat een bijna twee uur durende vlucht wel vlug voorbij zeg…

De gouden regel zegt, als je als eerste incheckt, ligt je koffer ook als eerste in het laadruim en dus was ik de aller laatste van het hele vliegtuig die zijn tas terug kreeg.
Ik werd al opgewacht bij de aankomsthal. De man van de transfer had het al bijna opgegeven en had mijn naambordje opgehangen en ging erbij zitten. Tot zijn verbazing kwam ik alsnog vrolijk aanlopen en konden we direct naar de auto.
Even dachten we dat we in de vrijdag middag spits waren terecht gekomen maar dat bleek uiteindelijk behoorlijk mee te vallen. De rit duurde drie uur voordat we de zandweg naar Kololo op draaiden, de bakkerspas. De lage Toyota met smalle wielen scheurde over het zand en de stenen, af en toe weg glijdend omdat hij grip verloor. Gelukkig is alles goed gekomen en even voor half 7 reden we het terrein van het welbekende wildreservaat Kololo op.

Het was al donker maar alles zag er nog hetzelfde uit ls toen ik weg ging. Immers, zo lang ben ik nou ook weer niet weg geweest. Iedereen was benieuwd naar mijn verhalen en was blij me weer te zien. Ik moet zeggen, het was ook leuk om hen weer te zien en het was om eerlijk te zijn ook wel tijd om weer terug te gaan.

Vlak voor mijn vakantie had ik het helemaal gehad, ik zag het allemaal niet meer zo zitten en had er geen zin meer in. Ik was er duidelijk toe om er even tussenuit te gaan. Ik zat zoals we het in de klas noemen in de onvermijdelijke curve van enthousiasme en tevredenheid die vrijwel bij iedereen na drie maanden op blijkt te treden. Dit was ook één van de redenen dat ik mijn trip precies op de grens van drie maanden had gepland en nu ik weer terug ben voel ik me weer 100% beter. Het heeft me echt goed gedaan en ik heb er weer helemaal zin in.

Op het moment is er een grote conferentiegroep van een bekende melkproducent in Afrika met ongeveer 30 mensen. Daarom moest ik zoals voor mijn vakantie ook mijn huisje leegmaken en slaap ik voor dit weekend in een ander chalet, samen met Jasper en Lomarie.

Het was behoorlijk druk in het restaurant en later ging de groep met zijn allen rond het vuur in de boma zitten. Al snel waren ze allemaal vreselijk dronken en begonnen ze te zingen en dansen als echte boeren. Tegen één uur gingen ze allemaal naar bed en excuseerde zich dat ze het zo laat hadden gemaakt voor ons.
Dit vonden we helemaal niet erg, we waren totaal niet moe en waren toch van plan om het feest zelf voort te zetten zodra zij weg waren, maar dat wisten zij uiteraard niet.
De organisator van de groep gaf ons een fles Jägermeister en wij nodigden hem uit om bij ons te zitten om uit zijn eigen fles te drinken. Dit resulteerde er naar dat ik om 6 uur op bed lag en de rest zelfs nog wel later. Ik was echt helemaal kapot, door de reisdag, de drukke vakantie en alles er bij dus had het helemaal gehad. Morgen ochtend dienst dus kan ik gelukkig uitslapen. De sfeer zat er weer goed in!