Dag honderdvierentwintig

Roarrrr, een nieuwe dag is weer aangebroken, een dag waarin ik vooral veel leeuwen hebben gezien, en nog veel meer heb beleefd.
Vanmorgen even iets vroeger opgestaan dan gewoonlijk, mijn stageverslag uitgeprint en overhandigd aan de stagebegeleiders, klaar om feedback te krijgen over de 6 gevreesde stage competenties.

Om half acht vertrokken we richting Thabazimbi, de plaats waar Hoe heet die logde in ligt met de witte leeuwen. O nee, het is Afrika, we vertrokken pas om kwart over acht…
Tegen negen uur kwamen we in het dorpscentrum aan, zagen een KFC en konden het dus niet laten om een stevig ontbijt te halen voordat we verder reden. Ja, je wordt gulzig als je zo in de bush woont, afgezonderd van goede eetgelegenheden als de KFC!

We kramen aan op de lodge, het was enorm slecht aangegeven maar na enkele keren bellen zijn we op de juiste plaats aangekomen. We reden richting het gebied waar de leeuwen rondlopen en gingen een apart hok in. Een korte instructie later ging de tussenwand weg en twee jonge leeuwen van iets meer dan één jaar oud liepen om ons heen. Kopjes geven, rondrollen en spinnen, niet bepaald iets wat je verwacht van leeuwen, zeker niet zoals ik ze ken van op alle game drives, maar ze waren wel super mooi.

Verderop waren wel twee volwassen leeuwen, het vrouwtje was 100% wit, het mannetje 50% (niet gevlekt of gestreept maar een kleur precies tussen wit en het normale goud/bruin in) maar die waren beiden ongeveer 4,5 jaar oud en niet bepaald tam. Als ze jou zouden kunnen grijpen zouden ze dat meteen doen, we lieten ze dus lekker met rust en hielden ons bij de twee ‘tamme’ jonkies.

Dit was echt een gave ervaring om ze van zo dichtbij te zien, ik voelde me bijna een dompteur. Al snel gingen we weer de auto in, denkende dat het voorbij was. We moesten de man volgen naar zijn huis, hier had hij nog wat leuks voor ons. Een baby leeuwtje van nog geen twee maanden oud!! Nog super klein, zacht van het dons, ‘brullen’ als een kat maar vooral heel nieuwsgierig en nooit te moe om te spelen.
Hij kwam op me af en begon al in mijn broekspijpen te hangen en ging van de één naar de ander op zoek naar aandacht. Er liepen ook nog drie honden bij, onder andere een chihuahua die ongeveer even groot was als het welpje, moet je nagaan hoe klein hij was! Tussendoor was te merken dat het hummeltje moe werd, hij moest rusten en worden gevoerd. Om de beurten namen we het jonge leeuwtje op schoot en gaven hem speciale melk uit Amerika in een flesje te drinken. Daarna sprong hij weer op, ging er vandoor met mijn hoed, tas, beet in mijn neus en haren en dook bovenop me, niet bewust dat ondanks zijn jonge leeftijd de tanden al behoorlijk scherp zijn geworden!

Ondanks dat we het nog steeds enorm naar ons zin hadden moesten we toch maar eens gaan. Het hummeltje was in slaap gevallen en wij gingen nog wat anders doen: naar nationaal natuur reservaat Marakele voor een ‘big five’ drive in onze eigen auto.
Hier hebben we bijna drie uur rond gereden maar helaas werkelijk niets gezien, op twee wildebees na en een paar struisvogels. Helaas, maar het blijven dieren, die lopen rond en het liefst op andere plekken dan wie dan ook.
We gingen maar weer terug en om vijf uur kwamen we aan op Kololo. De temperatuur was snel gedaald, het was de hele dag al redelijk koud dus meteen even een warme douche genomen voordat we gingen eten. Geen gasten voor vanavond, we konden dus in de lounge gaan zitten. Later alle laptops er bij (Ik nu ook weer :)) en foto’s/filmpjes uitwisselen. In totaal waren er meer dan 400 foto’s gemaakt en langer dan een uur aan film, dat heeft nog wel wat uitsorteer werk nodig!

Vandaag was weer zo’n dag om nooit meer te vergeten, een fantastische ervaring om zo dichtbij die leeuwen te komen en uiteraard dat kleintje waar we meer dan een uur lang mee hebben zitten spelen.

Grrrroeten en hopelijk weer tot morgen!

Patrick