Dag honderdvijfentwintig

Wat begon als een behoorlijk rustig dagje eindigde in volledige hectiek. Op het moment dat ik dit verslag schrijf sta ik nog redelijk strak van de adrenaline maar daarover volgt straks meer.
De ochtenddienst begon op zijn reguliere tijd, hoewel het door de rust erg stilletjes was. Uiteraard enorm veel telefoontjes voor komend weekend; een lang weekend met als afsluiter vaderdag. Jawel, ook die feestdag kennen ze hier. Er waren nog wel enkele ‘taakjes’ te doen maar al snel was het werk gedaan. En wat doe je als de verveling toeslaat? Jawel, je helpt je vriendinnetje met het maken van wat huiswerk. Scheelt haar ook weer.
Ook staan er dankzij Noes weer nieuwe foto’s op mijn hyve. Enkele achtergebleven foto’s van Kaapstad, van een gamedrive op Welgevonden en mijn avonturen van gister bij het witte leeuwen project.

Aan het eind van de middag hadden we een braai geregeld voor het gehele ‘management team’ waarin we twee verjaardagen vierden, het afscheid van Arnoud (hij gaat na ons reisje naar Krugerpark naar huis) en alvast het afscheid van Marieke en mij. Dat laatste is opzich erg vreemd, gezien het feit dat we volgende maand pas weg gaan maar vanaf morgen hebben we daar eigenlijk geen kans meer voor. We hebben namelijk vanaf morgen tot aan ons vertrek elke dag gasten, elke dag werk en dus geen tijd meer voor feestjes.

Tegen negen uur in de avond begon het erg snel behoorlijk koud te worden. We sloten de braai af en iedereen ging langzaam aan naar bed. Eerst nog even Skypen met Noes, maar tegen half 11 was ik zo moe dat ik toch maar naar bed ben gegaan.

Nog geen uur later werd er hevig op mijn deur geklopt. Ik schoot overeind en deed open. Er stond een vreemd meisje voor de deur wat later de vriendin van één van onze medewerkers bleek te zijn. Ze vertelde me dat hij ziek was en was flauwgevallen, dat ik moest komen om te helpen. Snel deed ik een trui aan en in die tijd viel zij ook neer. Ze begon te trillen en kon niet meer opstaan. Direct haar geholpen natuurlijk, maar wetende dat er verderop waarschijnlijk nog iemand hetzelfde heeft haalde ik eerst hulp om bij haar te blijven.
Met hem bleek het wel goed te gaan, hij was op zoek naar haar, ik bracht hem naar haar toe. Samen kalmeerden we haar en hielden haar bij bewustzijn terwijl we de dokter belden. Alle symptomen leken op een voedselvergiftiging, wat wij al hadden gedacht en het later ook bleek te zijn. Het enige wat we konden doen was ze naar bed brengen met flink wat Aspirine en regelmatig checken of alles nog goed ging. Dit deden we dus ook, maar helaas was zij te zwak om ook maar op te staan. Ik tilde haar op en droeg haar naar huis. Doordat ze volledig slap was deed het haar gewicht er niet minder op lijken. Buiten adem legde ik ze in bed en zette de wekker. Gelukkig ging het steeds beter en hoefden we niet naar de dokter.

Nu lig ik hier op bed, nog bij te komen van de schrik. Ik kan denk ik nog niet slapen maar ga het toch maar proberen. Zoals gezegd, de dag was behoorlijk hectisch afgelopen. Een dag die zo rustig leek te blijven.